jueves, 1 de julio de 2010

Ausencia

Cuando alguién se marcha sin "despedirse" la ausencia es lo primero que sientes. Ausencia de esa persona pero casí también ausencia de tu propia persona, estás como en un torbellino de sucesos que vives sin estar realmente presente. No sé si he sabido explicarlo pero así es como me he sentido durante bastantes días y como aún me siento en algún momento.
El 10 de junio mi madre se fue. nos dejó para siempre así de pronto con los planes hechos y sin poder entender porque todo se acaba tan pronto. Estamos recuperando poco a poco algo de normalidad, la rutina te va llevando y los días van pasando pero aunque recuperas algo de tu vida la ausencia entonces se hace evidente y  aunque la vida sigue su curso todo lo que antes era sencillo ahora se hace más duro.

Mi madre era gallega, era una mujer fuerte,cabezota, generosa y aunque no muy habladora lo expresaba todo con sus gestos. Fue una mamá maravillosa, de pequeña aún recuerdo que a veces me dejaba quedarme en casa si me dolía "sólo un poquitín la barriga" y entonces le ayudaba en las tareas, cocinábamos juntas y yo era feliz. De adolescente ella era casí una confidente y me apoyaba muchísimo. De adulta ha sido una gran amiga, una madre excelente siempre dispuesta a ayudarme y una abuela absolutamente maravillosa.Cada día nos veíamos o hablábamos por teléfono y sus nietos la adoraban.

La echo, la echamos terriblemente de menos. Esas pequeñas cosas de la vida diaria aunque son las que me ayudan a mirar adelante y encontrar sonrisas en mi interior no son sobre las que me apetece escribir ahora. Estaré leyendo y recuperando fuerzas.

7 comentarios:

  1. Hola Sylvia!
    Ànims i endavant, ja saps que les persones no moren mentre hi hagi algú que s'enrecordi d'elles (ho vaig llegir no se a on, però es veu que ho va dir una persona molt entesa en el tema;))De fet, en la descripció que has fet d'ella, t'he vist a tu, així que segur que una part vastant gran d'ella es troba ara en tu.
    Molts petons i fins dissabte!!

    ResponderEliminar
  2. ¡¡¡Una madre!!! lo siento mucho Sylvia, pues tiene que ser un dolor indescriptible.
    Un fuerte abrazo.

    ResponderEliminar
  3. Sylvia,
    Siento tu dolor como mío. A mi padre hace 15 días le han diagnosticado cáncer en fase avanzada. A veces no se si es mejor que se vaya casi sin enterarnos o saber que estamos en una cuenta atrás.
    Muchos besos y abrazos.
    Laura

    ResponderEliminar
  4. Sylvia, cuantísimo lo siento, no tengo palabras que mitiguen tu dolor, así que espero que sientas el gran abrazo que te doy en la distancia.

    Un beso muy grande

    ResponderEliminar
  5. Aunque ya hemos ido hablando ta mando muchos ánimos por escrito. Debe ser dificilísimo recuperarse de la pérdida de una madre. Como dice Montse continuará viviendo en vuestro recuerdo y poco a poco Esas Pequeñas Cosas volverán a llenar vuestras vidas.
    UN beso enorme y un abrazo bien fuerte.

    ResponderEliminar
  6. Sylvia, lo lamento mucho. Es precioso lo que has escrito sobre tu madre, porque preciosos son tus recuerdos. Ella seguirá viva en ellos siempre.
    Mucho ánimo y un fuerte abrazo.

    ResponderEliminar
  7. Sylvia, yo pensaba por qué sería que no escribias mucho en el blog, ahora me doy cuenta y me siento triste. Es lindo lo que cuentas de tu madre, y cuando alguien es tan querido debe ser igualmente extrañado. No sé que decirte, que como escribes, seguirá viviendo en vuestros recuerdos.
    De momento un abrazo fuerte amiguita.

    ResponderEliminar